Parc de la Chute-Montmorency en... shoppen natuurlijk

Vandaag blijven we ‘in de buurt’ en bezoeken Parc de la Chute-Montmorency. Een park aan de rand van Quebec. Het park ligt tussen de rivier en de kliffen met als hoogtepunt de waterval van 83 meter hoog (30 meter hoger dan de Niagara-watervallen).  

We nemen het wandelpad omhoog want we willen heel graag met de zipline over de waterval. Het is een leuke wandeling, niet al te ingewikkeld of zwaar. Eenmaal boven blijkt de zipline vandaag niet in gebruik te zijn. Jammer, want we hadden het best stoer gevonden. De hangbrug over de waterval zou nog wat adrenaline kunnen opleveren als je bang bent voor hoogte of water (of beiden...🤓). Wij wandelen rustig over de brug, nemen een kijkje over de leuning om het watergeweld nog iets beter te kunnen ervaren😜. Na de Niagara Falls zijn we eerlijk gezegd wel een beetje verwend. Toch blijf de kracht van water indrukwekkend en laat je best een beetje nietig voelen. Onophoudelijk raast het water onder ons door. Een aantal meter voor de waterval, in de rivier, lijkt het water zo rustig. Alsof er niets aan de hand is bijna. En vlak voor de rand zien we dat de stroming in het water versnelt om daarna met veel kabaal naar beneden te storten. 

Na de watervallen bezoeken we nog een ander fantastisch fenomeen: een Outlet Center🛍. Dit werkt bijna net zo als een waterval (Linda mist wel één vergelijking 😆, we maken beduidend minder foto’s in een Outlet Center). Je kijkt wat rond, bewondert de schoonheid van de koopjes, loopt er ogenschijnlijk rustig bij en bij de kassa raast het geld met geweld uit je portemonnee. Dus Marieke staat even later met een grote tas vol aankopen weer buiten. Voor degene die zich zorgen maakt: dit gaat met gemak mee in de koffer, want een en ander uit Nederland blijft hier. Voorbedachte rade 🤭! 

Na het shoppen moet er gegeten worden. We bestellen bij Fromagerie Victoria aan de balie een Club Sandwich en we moeten een voornaam doorgeven zodat ze ons kunnen roepen als het klaar is (persoonlijke beleving van de klant 🤪). Zoals altijd zegt Marieke dan “Marika” omdat Marieke lastig te spellen of uit te spreken is in het Engels ook omdat ze de naam niet kennen. Teveel gedoe dus, vandaar Marika like paprika. De medewerkster roept lyrisch dat zij ook zo heet en dat ze in 50 jaar nog nóóit iemand heeft ontmoet die ook Marika heet. Ze wil van alles weten. Waar we vandaan komen en of daar veel Marika’s wonen. Ze vertelt, met kippenvel op haar armen en zichtbaar  emotioneel, dat er ook een kans was dat ze Jolanda had geheten en dat allemaal dankzij haar oom (die haar verteld heeft dat de namen uit Ierland afkomstig zijn😳). We krijgen van haar een VIP-behandeling met extra mayo, een extra bordje (omdat we een portie delen), de wifi-code van het netwerk en ze duwt haar collega bijna aan de kant als ons eten klaar is en zij het aan ons wil overhandigen. Bij vertrek roept ze blij door de zaak “Bye Marika!!” en dat ze zo blij is dat ze ons vandaag ontmoet heeft 🤗.

Terug op de campground draaien we nog een keer een wasje, werken onze blog bij en..   stookt Linda weer een fikkie. Deze keer voor spareribs want Marieke heeft daar de hele vakantie al zin in. En ze zijn lekkerrrrr😋😋😋. Onder het eten vragen wij ons af waarom wij in de Nederlandse supermarkten niet, net als hier, gewoon écht goede ribs of burgers verkopen. Maar dan ook écht goed. Of waarom wij ook niet tig smaken M&M’s en Lays chips hebben. Of waarom wij geen mayochup hebben. Of waarom bij ons producten ook niet standaard in een zipzak zit waardoor je de verpakking van bijvoorbeeld wraps, nootjes of M&M’s weer makkelijk kunt sluiten (alhoewel Linda het nut van hersluiten van M&M’s niet echt ziet 🙄😬). 

Wij zien een gat in de markt....😂🤣